Sanırım kendimi en iyi ifade ediş biçimim böyle. Suruç’ta katledilen gencecik canlar için elimden (en azından şimdilik) bu kadarı geliyor… Ancak tüm o toz toprağın altında bir umut da görüyorum. Barış her zaman kazanır.

ONLAR DA ÇOCUKTULAR

 

Onlar da çocuktular

Onlar da masum… Sustular

Tonlarca silaha karşı

Oyuncaklarla durdular

Sahiden ne güzeldi

Kalpleri kardeşi için atan

Karanlık bir gölge kapladı bizi

Kana doymayan, bakışları çirkin

Oynadılar masum canlarla fütursuz

Bitmek bilmeyen çıkarları için

 

Devler hiç bilemezler

Karanlıklara bir ışık yeter

Grçmişten öğrenmezler

Birken bin olur aşk diyenler

Renksiz dünyalarında

Sarı, yeşil, mavi istemezler… oysa

Durmak bilmez bizim aşkımız

Şarkılarımız söylenir kardeşlik için

Çınlayacak çığlıklarımız kulaklarında

Sağır edercesine, artarak, bir tek can için

 

Barış için yürüyoruz

Ellerimizde çiçeklerle

Çoğalarak büyüyoruz

Herşeye rağmen ümitlerle

Oyuncaklarla güzel

Bu sokaklar ve masum çocuklar… dinle

Seslerimiz sırasında boğazın incisinde

Bazen bir parkta, bazen kırık bir oyuncakta

Korkutur karanlıkları adımlarımız

Sevgiyi dağıtır yüreklere her atışta